TRANSLATIONS
Përktheu: Lorena Stroka, BA in Bilingual Translation (English/Greek), MA in Specialised Translation – Roehampton University, UK
NDOSHTA KUPTIMI QË… KËRKON
Mbylli sytë… Mbylli… Dhe tani përfytyro një njeri që vlen gjithçka për ty, të cilin e mban në zemër, dhe që e ndjen pranë teje, akoma dhe kur je larg tij. Përfytyroje, sille pamjen e tij në mendjen tënde. Sill fytyrën e një babai, një djali, një nëne, një gjysheje, një vëllai, një bashkëshorti, një miku…
Dhe tani mendo që të nesërmen nuk do ta shohësh më përsëri. Nuk do ta shikosh më kurrë. Nuk do të mundesh ta përqafosh, t’i flasësh, t’i shtrëngosh dorën, t’i thuash që të mungon dhe se e do. Nuk do të jetë më aty.
Ditët e vitet kalojnë… rrjedhin… Gjithmonë mendojmë se ende kemi shumë kohë për të jetuar me njërëzit që duam. Mendojmë se kemi kohë për të luajtur me fëmijët tanë, për t’i çuar në këndin e lojrave. Mendojmë se kemi kohë për të përqafuar babain, apo të mbajmë dorën e gjyshit. Mendojmë se kemi kohë të puthim bashkëshortin tonë dhe t’i themi sa e duam. Gjithmonë mendojmë se kemi kohë.
Dhe pastaj vjen një çast që e humbim. Papritmas. Papritmas, humbim këtë njeri. Vjen dita pa të nesërme. Vjen dita që nuk do të kesh më kohë./albstroka.com/
VEJUSHA DHE SHËRBËTORET…
Aesop
Një herë e një kohë jetonte një vejushë pasanike bashkë me shërbëtoret e saj. Kishte shtëpi të madhe, ara të pafundme dhe ish aq punëtore sa porsa këndonte gjeli, ngrihej nga shtrati, zgjonte shërbëtoret dhe i zinin punët me rradhë.
Pastronin shtëpinë, piqnin bukët, gatuanin, ushqenin pulat, nxirrnin cjapin dhe lopën në livadh për të kullotur, si dhe u çonin bukë e gjellë atyre që punonin nëpër ara.
Punët e përditshme ishin të panumërta, ndaj dhe shërbëtoret ankoheshin…
– “Nuk shtyhet më kjo punë”.
– “Do të vdesim në këmbë”.
– “Na zgjon pa gdhirë mire”.
– “Sapo këndon ai gjeli mallkuar”.
Njëra shërbëtore i tha tjetrës:
– “Ai kaposhi e ka fajin për të gjitha, në qoftë se nuk do të këndonte me natën, ne do të flinim deri në mëngjes”.
– “Kaposh është, do këndojë. Si do ta pengojmë?!”.
– “Ta mbysim”, propozoi njëra prej shërbëtoreve.
Këshilla e saj u tingëlloi mirë shërbëtoreve të tjera. Ndaj dhe të njëjtën natë hynë fshehurazi në kotec dhe e mbytën.
Mirëpo kjo u doli për keq. Sepse tani që s’kishte më kaposhin, vejusha i zgjonte akomë më herët, nga frika se mos nuk arrinte t’i mbaronte punët në kohë./albstroka.com/
GOMARI DHE KRIPA
Aesop
Na ishte njëherë një fshatar që kishte një gomar, të cilin e përdorte për të bërë punë të ndryshme. Ngaqë ishte shumë i dobishëm për të, ndonjëherë i falte dhe vicklat që hidhte.
Një ditë prej ditësh, fshatari i ngarkoi dy thasë me kripë, dhe u nisë për të shkuar në një fshat tjetër, për t’i shitur. Por për të arritur atje, duhej të kalonin përmes një lumi.
Ndërkohë që po e kalonin, gomari u pengua dhe u zhyt brenda në ujë. Mirëpo, kripa shkriu e tëra në ujë dhe gomari u ngrit si të mos kish ndodhur asgjë, më i lehtë se kurrë.
Fshatari u mërzit shumë për kripën që humbi, ndërsa gomari dukej shumë i kënaqur.
Një ditë tjetër, fshatari e ngarkoi përsëri gomarin, këtë herë jo me kripë, por me sfungjer. Gomari mendoi se do t’i shpëtonte ngarkesës, ndaj dhe kur hyri në lumë, bëri sikur rrëshqiti dhe u zhytë i tëri në ujë.
Mirëpo, sfungjerët thithën shumë ujë dhe gomari nuk arriti të dilte më në sipërfaqe./albstroka.com/
UDHËTARËT DHE SËPATA
Aesop
Dikur dy shokë u nisën për një punë. Ndërsa ecnin mes pyllit duke bërë muhabet, njërit prej tyre i ra në sy një send që shkëlqente mes barishteve. U përkul për të parë se çfarë ishte, dhe ngriti një sëpatë fringo të re.
– “Gjetëm një sëpatë”, thirri i gëzuar shoku i tij.
Ai që gjeti sëpatën, u tronditë pak dhe tha:
– “Të mos thuash gjetëm një sëpatë, por gjete një sëpatë”.
Ndërsa thelloheshin pyllit, takuan tre-katër druprerës që kishin humbur sëpatën e re dhe kërkonin ta gjenin. Kur panë dy udhëtarët që mbanin një sëpatë të re në dorë, u turrën drejt tyre të egërsuar.
– “Na mori lumi tani”, thirri ai që kishte gjetur sëpatën.
Atëherë, i tha shoku tjetër: –
“Të mos thuash na mori lumi, por më mori lumi. Kur gjete sëpatën nuk më doje për shok, tani që do të marrin sëpatën dhe do hash dajak, as unë s’të dua për shok”./albstroka.com/
Chrysa Dimoulidou
Marrëzia dhe Logjika janë kushërira të para. Banojnë në të njëjtën shtëpi, por në dhoma të ndryshme. Në dhomën e Marrëzisë nuk ka dritare, nuk ka pasqyra, nuk ka kujtime, ka rrëmujë, por jo vetmi. Marrëzia tërheq rreckat dhe leshrat e kokës me dinjitet të tepruar. Nuk do t’ia dijë se çfarë ndodh jashtë në botë. S’rresht së foluri me muret, i quan miq. Janë miqtë e saj – Ndihet e lumtur!
Në dhomën e logjikës ka dritare, ka pasqyra, ka kujtime, ka rregull, ndonjëherë ka edhe vetmi. Vishet dhe krihet mirë, është mikpritëse, por s’është e lumtur.
Edhe pse janë kaq pranë, nuk kanë asnjë marrëdhënie me njëra-tjetrën. Një ditë, papritmas, Logjika vendos të trokasë në derën e kushërirës së saj. Marrëzia, megjithëse e pa përgatitur për vizitën e papritur, e mirëpret me krahë hapur. Dy kushërirat përqafohen butësisht, duke ndjerë ngazëllim të çuditshëm.
Pak kohë më vonë, Logjika e viziton prapë, kjo përsëritet gjithnjë e më shpesh, derisa konstaton se mënyra e jetesës së kushërirës së saj i shkon më shumë. Vendos të bashkëbanojë me të.
S’e humb më kohën para pasqyrave, s’do t’ia dijë më për paraqitjen e jashtme, as për miqtë, fshin ngadalë kujtimet nga mendja e saj, gjithçka e lë në dorën e fatit, dhe fillon të mos ndiejë më atë vetminë e pafund, atë dëshpërimin, atë dhembjen që të bluan të brendshmet. Pastaj ndihet e çliruar, e lumtur dhe mbi të gjitha nuk ndjen më dhembje.
DHEMBJA! Dhembja e mallkuar është shkaku kryesor i pajtimit të papritur.
Dy kushërirat janë bërë tashmë një trup, një shpirt. Personaliteti i Logjikës është zotëruar plotësisht nga personaliteti i Marrëzisë./AlbStroka.com/
GËNJESHTRA BËHET E VËRTETË DHE E VËRTETA GËNJESHTËR…
Një herë e një kohë ishin dy krijesa mitike, e Vërteta dhe Gënjeshtra. E Vërteta ishte shumë e bukur, e gjithë bota e donte dhe e sillte në shtëpi. Ndërsa Gënjeshtra ishte tepër e shëmtuar, kushdo që e shikonte ia mbathte nga frika dhe i mbyllte derën, prandaj dhe ajo detyrohej të rrinte e fshehur në një shpellë.
Një ditë prej ditësh, Gënjeshtra vendosi t’i shpallte luftë të Vërtetës. E takoi nën një muzg dhe mes tyre nisi një betejë e ashpër.
Dhjetë ditë dhe dhjetë net luftonin papushim, shpatat nxirrnin flakë, asgjë nuk e pengonte Gënjeshtrën që të mundte të Vërtetën.
E Vërteta luftonte me gjithë fuqinë e saj. Lodhja ishte mëse e dukshme në fytyrat e të dyjave, por ende nuk kishte fitues apo humbës.
Për një çast, gjetën guximin të lartësonin shpatat e tyre përsëri, tensioni kishte arritur në kulm, objektivi ishte koka e tjetrës.
Por ç’rastësi tragjike, e Vërteta preu kokën e Gënjeshtrës dhe Gënjeshtra preu kokën e së Vërtetës.
Për disa çaste mbizotëroi një siklet i pazakontë, filluan të kërkonin verbërisht kokat e tyre. Për fat të keq, e Vërteta mori kokën e Gënjeshtrës dhe Gënjeshtra kokën e së Vërtetës.
Qysh atëherë njerëzit vështirësohen t’i dallojnë…
Gënjeshtra bëhet e Vërtetë dhe e Vërteta Gënjeshtër./AlbStroka.com/
Hermann Hesse
Të gjithë ne, deri në fund të jetës tonë, mbartim me vete mbetjet e lindjes, membranat dhe lëvozhgën e vezës së një bote të lashtë.
Shumë nuk arrijnë të bëhen kurrë njerëz. Vijojnë të jenë bretkosa, hardhuca dhe milingona. Disa të tjerë janë njerëz në mes e lart dhe peshq në mes e poshtë. Gjithsesi, secili prej tyre, përfaqëson një përpjekje të natyrës për të krijuar një qenie njerëzore.
Rrënjët tona janë të përbashkëta. Të gjthë vijmë nga e njëjta mitër. Çdo njeri kërcen nga e njëjta humnerë, lufton për të arritur qëllimin e vet. E kuptojmë njëri-tjetrin, por çdo njeri mund ta shpjegojë vetë veten e tij./albstroka.com/
Paco Ignacio Taibo II
Në fazën e parë, kujtimet janë aq të freskëta, aq të afërta, aq tripërmasore, sa mund t’i shmangësh me disa driblime të vogla. Me një shtirje të mire lë pas të gjitha ato që të lënduan në të shkuarën…
Pastaj vijnë ditët kur kujtesa të ngacmon si dhembje e keqe koke, dhe skenat rindërtohen duke tingëlluar si daulle në qendrën e kafkës.
Në fund malli bëhet naiv, i trishtuar, i dhimbshëm, por gjithmonë ngulmues… E sjellin pikat e shiut që rrëshqasin xhamave të thyer, era që tundë degët e pemëve, lisharësi i vetmuar që lëkundet në park, të gjitha vendet e përbashkëta të vetmisë…
Megjithatë, malli është i butë… nuk është më pak ngulmues, as më pak tumor malinj. I vetmi problem i tij ish se malli i binte në hapësirë. Nuk mund të kthehesh tek diçka që nuk ekzistonte. Nuk mund të kthehesh tek diçka që nuk ekziston. Por mund të ndjesh mall për atë që kishe dhe humbe./AlbStroka.com/
Kahlil Gibran
Dhembja është thyerja e guaskës që mbështjellë dijet tuaja. Ashtu si duhet hequr lëvorja e frutit, për të dalë zemra në dritën e diellit, kështu dhe ju duhet të përjetoni dhembjen. Dhe nëse do të mundeshit të mbanit në zemër adhurimin për mrekullitë e përditshme të jetës tuaj, dhembja nuk do t’ju dukej më pak mahnitëse se gëzimi.
Pranoni stinët e jetës tuaj, ashtu si pranoni dhe stinët që kalojnë mbi arat tuaja. Dhe do të vëreni qetësisht dimrat e trishtimit tuaj. Shumë prej dhembjeve tuaja janë zgjedhja juaj…
Pikëllimi është ilaçi i hidhur me të cilin mjeku që gjendet brenda jush, ju shëron veten e sëmurë. Prandaj, besojeni mjekun dhe pini ilaçin e tij heshturazi dhe qetësisht. Sepse dora e tij dhe pse e rëndë dhe e ashpër, udhëhiqet nga dora e butë e të Padukshmes, dhe kupa që ju jep, megjithëse ju djeg buzët është e bërë nga balta që bërësi i madh lagu me lotët e tij të shenjtë./AlbStroka.com/
Kahlil Gibran
Do donit të masnit kohën që është pa përmasa dhe e pamatshme? Do donit të përshtatnit sjelljen tuaj, madje të drejtonit dhe rrugën e shpirtit tuaj, sipas orëve dhe stinëve? Do donit ta kthenit kohën në lumë, dhe të uleshit në krah duke ndjekur rrjedhën e tij?
E pakohshmja brenda jush është vetëdija e pakohësisë së jetës. Dhe e di që e djeshmja nuk është më shumë se kujtimi i të sotmes, dhe e nesërmja, ëndrra e të sotmes. Ajo çka këndon dhe mendon brenda jush, banon ende brenda kufijve të çastit të parë që shpërndau yjet në hapësirë.
Cili prej jush nuk ndjen brenda vetes se forca e tij për të dashur është e pakufijshme? Por dhe cili prej jush, nuk ndjen se e njëjta dashuri, dhe pse e pakufijshme, është e burgosur brenda qendrës së qenies tuaj, dhe nuk arrin të fluturojë nga njëri mendim dashurie në tjetrin, dhe as nga njëri veprim dashurie në tjetrin?
Mos koha nuk nuk është si dashuria e pandashme dhe pa ritëm? Në qoftë se në mendjen tuaj keni nevojë ta masni kohën me stinë, atëherë bëni që çdo stinë të përfshijë të gjitha stinët e tjera. Bëjeni të sotmen të përqafojë të shkuarën me kujtim, dhe të ardhmen me mall./AlbStroka.com/
Aesop
Një ditë luani shkoi te Prometeu…
– “Kam shumë ankesa”, i tha.
– “Për kë?”
– ”Për ty që më krijove”. Prometeu u çuditë.
– Ke ankesa për mua?”, pyeti. “Pse nuk të krijova të madh e të bukur?”.
– “Po”, pranoi luani.
– “Pse nuk të dhashë dhëmbë të fortë, që të shqyesh me ta akoma dhe kockat më të trasha?”.
– “Më dhe”.
– “Pse nuk të dhashë këmbë të forta e të shpejta?”.
– “Më dhe”.
– “Pse nuk të dhashë thonj të fortë e të mprehtë?”.
– ”Po më dhe”, tha luani.
– “Atëherë pse ankohesh për mua?” pyeti Prometeu.
– “Po ja ankohem se dhe pse jam kafshë e madhe, e bukur dhe e fuqishme, kam shumë frikë nga gjeli”, i shpjegoi luani.
– “Atëherë, vëre me veten tënde, jo me mua. Shpirti yt ka frikë nga gjeli. Dhe atë s’e krijova unë”.
Luani uli kokën e fortë pasi nuk kishte se çfarë t’i thoshte Prometeut, që në fund të fundit s’e kishte krijuar ai shpirtin e tij frikacak. Tejet i mërzitur u kthye në pyllin e egër ku jetonte, dhe ditë-natë vriste mendjen se për ç’arsye i trembej gjelit.
Çfarë të bënte për të mundur atë frikë të çuditshme. Dhe ngaqë nuk gjeti asnjë zgjidhje, vendosi t’i jepte fund jetës së tij.
Në kohën që po përgatitej për të kryer vetëvrasjen, u ndesh në rrugë me një elefant të madh, i cili tundte vazhdimisht veshët e tij të mëdhenj.
– “A s’më thua”, pyeti me kurreshtje luani, “pse i tund veshët kaq shumë?”.
– “Lodhem, por nuk kam si të veproj ndryshe”, tha elefanti. “Kam frikë nga mushkonja. Nga kjo grerëza e vogël që zhurmon vazhdimisht dhe më bën të çmendem nga frika, mjerë unë, nëse futet brenda, thellë në veshin tim”.
Luani në dëgjimin e fjalëve të elefantit, u kthye pas në shpellën e tij.
– “Sa budalla që isha”, tha me vete. “Desh vrava veten për shkak të gjelit. Unë që jam më i fortë se elefanti i frikem gjelit, ndërsa ai mushkonjës!”.
Dhe vendosi të jetojë, pavarësisht frikës. Kur pa se s’ishte i vetmi që kishte frikë, mori kurajo./AlbStroka.com/
Aesop
Njëherë e një kohë, luani i vjetër që ishte mbret i xhunglës ngordhi, dhe kafshët e tjera u mblodhën për të zgjedhur një mbret të ri. Por nuk ishte aspak e lehtë, pasi të gjitha kafshët donin të merrnin vendin e tij.
– “Dëgjoni”, tha tigri. “Luani ngordhi, por unë mund të marr vendin e tij. Jam i fortë, i zgjuar dhe më shkon të bëhem mbreti juaj”.
– “Bah”, ia bëri elfanti. “Unë duhet të bëhem mbret sepse jam kafsha më e madhe në tokë”.
– “Mund të jesh e madhe, por nuk rend dot si unë”, tha rinokeri.
– “Mjaft u grindët”, tha gjirafa. “Ju mund të jeni të fuqishme e të egra, por unë jam kafsha më e sjellshme e xhunglës. Mua duhet të bëni mbretin tuaj”.
– “Të bëhem unë mbret”, tha gorilla, dhe lëshoi një ulërimë që u dëgjua në të gjithë xhunglën.
– “Kurora më përshtatet mua”, tha hipopotami.
Të gjitha kafshët, të vogla e të mëdha, të urta e të egra donin të merrnin vendin e mbretit dhe grindeshin me njëra-tjetrën.
– “Dëgjoni se ç’do bëjmë”, propozoi ujku. “Le ta povojmë të gjitha kurorën dhe asaj që do t’i shkojë më shumë do të bëhet mbreti ynë”. Të gjitha ranë dakord dhe filluan të provonin kurorën. Kur panë se i përshtatej më shumë majmunit vendosën ta bëjnë mbretin e tyre. Nga gëzimi i tepërt, majmuni filloi të luante me kurorën e vet duke i bërë kafshët e tjera të shkriheshin në gaz me të.
Mirëpo dhelprës dinake nuk i pëlqeu aspak që majmuni u bë mbret ndaj për ta përqeshur para kafshëve të tjera, i tha:
– “Di një vend ku ka një thesar të fshehur. Shkojmë së bashku të ta tregoj se ku është?”
Majmuni shkoi pas saj, dhe ajo e çoi tek një kurth që njerëzit e kishin bërë posaçërisht për kafshët.
Dhe kur majmuni ra në kurth, dhelpra dinake thirri kafshët e tjera që të shihnin.
– “Ja se kë zgjodhëm mbret. Një budalla”.
– “Dhe çfarë do që të bëjmë?”, pyeti dreri.
– “Asgjë”, tha dhelpra. “Më mirë të mos vë asnjëra kurorë, që të mos kenë zili të tjerat”.
Dhe qysh nga ajo ditë kafshët e pyllit jetuan pa mbret./AlbStroka.om/
Një lypës rrinte ulur në cepin e së njëjtës rrugë për më shumë se tridhjetë vjet. Një ditë prej ditësh para tij kaloi një i huaj.
– “Do të më japësh ndonjë lekë”, mërmëriti lypësi, duke zgjatur si gjithmonë kapelen e tij të vjetëruar.
– “Nuk kam asgjë për të të dhënë”, tha i huaji. ”Por, më thuaj, çfarë është ajo mbi të cilën je ulur?”.
– “Asgjë!”, u përgjigj lypësi. “Një kuti e vjetër. Me sa mbaj mend, një jetë të tërë ulem mbi të”.
– “A e di se çka brenda?”, pyeti i huaji.
– “Jo”, tha lypësi. “Por, ç’rëndësi ka, bosh do jetë?!”.
– “Ja hidhi një sy”, këmbënguli i huaji.
Pasi e hapi me vështirësi kapakun e kutisë, lypësi s’u besonte dot syve, kur pa se ajo ishte e mbushur plot me ar…
……………………………………………….. ……………………………………………….
Në një farë mënyrë, të gjithë jemi lypësa. Kërkojmë dashuri, dhembshuri, solidaritet dhe mirëkuptim nga të tjerët, kur në fakt, ato që marrim janë veç tepricat e tyre. Pikërisht për këtë arsye, nuk ndihemi asnjëherë të plotë dhe nuk ndalojmë së lypuri.
Dhe të gjitha këto ndodhin në çastin kur ne qëndrojmë ulur mbi thesarin më të madh të botës. Kush nuk do të bëhet lypës, di se ku të kërkojë… E di që dashurinë, dhembshurinë dhe mirëkuptimin mund t’i gjejë tek vetvetja. Dhe kur t’ia japë vetes me bollëk do të vërejë se gjithkush ka bollëkun e vet. Pra, në vend që të japë nga e tija, duke krijuar njerëz të paaftë, të varur dhe lypësa të panumërt me kënaqësi të përkohshme, do të përpiqet t’u tregojë thesarin e tyre.
Bëhu ti vetë njeriu me të cilin do doje të kaloje pjesën tjetër të jetës sate – dhe të jesh i sigurtë se një ditë do të gjesh gjysmë tënde…
Bëhu ti vetë shoku më i mirë i jetës sate – dhe së shpejti do të kesh shumë miqësi të vërteta.
Bëhu ti vetë prindi dhe fëmija yt më i mirë – dhe në të ardhmen do bëhesh krenar dhe i respektuar.
Bëhu TI ndryshimi që do doje të shikoje në botë – dhe do të shohësh krijimin e një shoqërie të përsosur./AlbStroka.com/
Jim Rohn
Gjatë karrierës sime, u kam mësuar fëmijëve filozofinë e milingonës. Mendoj se të gjithë ne duhet të studiojmë milingonat. Kanë një filozofi të mrekullueshme që mund të përmblidhet në katër pjesë:
Pjesa e parë: Milingonat nuk dorëhiqen. Kur drejtohen diku dhe ju mundoheni t’i ndaloni, ato gjejnë rrugë tjetër. Ngjiten lart, zbresin poshtë, vazhdojnë të kërkojnë një shteg të ri. Filozofi e qartë: Mos hiq dorë kurrë së kërkuari një rrugë që do të çojë atje ku do të shkosh.
Së dyti: Milingonat gjatë verës mendojnë për dimrin. S’mund të jeni kaq mendjelehtë sa të besoni se vera do të zgjasë përgjithmonë. Kështu, miliongonat mbledhin ushqimin e dimrit qysh në verë.
Milingonat ngjiten… Një fjalë e urtë thotë: “Mos ndërto shtëpi në rërë”. Pse na duhet kjo këshillë? Sepse është e rëndësishme të mendojmë paraprakisht. Të parashikojmë. Në verë, duhet të mendosh stuhinë. Ndërsa gëzoni rërën dhe diellin duhet të mendoni dhe shkëmbinjtë.
Së treti, gjatë gjithë dimrit milingonat mendojnë për verën. Thonë me vete: “Kjo nuk do të zgjasë shumë”. Së shpejti do të dalim jashtë. Ditën e parë të ngrohtë milingonat dalin jashtë. Kur ribën ftohtë, kthehen në folenë e tyre, duke pritur një tjetër ditë të ngrohtë për të dalë jashtë.
Dhe tani pjesa e fundit e filozofisë së milingonave. Sa ushqim duhet të mbledhë milingona gjatë verës për dimrin? Sa më shumë mundet.
Sa filozofi të mahnitshme kemi para nesh! Filozofinë e milingonës. Mos hiqn dorë kurrë, shikoni përpara, qëndroni pozitivë dhe bëni gjithmonë më të mirën e mundur./AlbStroka.com/
Heinrich Heine
E donin njëri-tjetrin por pa folur për të. Urrejtshëm shkëmbenin vështrime, dashurisht donin të shkriheshin në një… Pastaj u ndanë, ikën, veç në ëndrra u ndeshën, vdiqën pa mësuar: në u urryen a u deshën?/AlbStroka.com
Aesop
Një burrë i varfër, i sëmurë dhe i stërmunduar u premtoi perëndive se do të bënte njëqind dema kurban në rast se e shëronin.
Zotat, për ta vënë në provë, e shëruan menjëherë.
Ai, kur u bë mirë, ngaqë nuk kishte dema të vërtetë, bëri njëqind të tillë me brumë dhe i dogji mbi një altar duke thënë: “Zota, pranoni kurbanin tim”.
Atëherë, zotat vendosën ta mashtronin ashtu siç bëri edhe ai me ta.
Iu shfaqën në ëndërr duke i thënë të shkonte në një bregdet se atje do të gjente njëmijë dhrahmi atike.
Tejmase i gëzuar, i moshuari u turr drejt bregdetit…
Atje u përplasë me disa plaçkitës, që e kapën dhe e shitën si skllav, dhe kështu zuri njëmijë dhrahmi./AlbStroka.com/
Tolstoi
Dikur jetonte një gjysh bashkë me të birin, nusen dhe nipin e vet.
Mirëpo gjendja e tij ishte shumë e keqe. Pothuajse i verbër, i shurdhër nuk kishte mundësi të vetëshërbehej. As të hante nuk mundej. E derdhte të gjithë gjellën në dysheme dhe bëhej vazhdimisht pis. Ndonjëherë i rrëzohej pjata poshtë dhe thyhej.
Djali dhe nusja mendonin se jeta që bënin ishte e padurueshme. E detyruan plakun të hante në një qoshe pranë oxhakut. Madje i dhanë dhe një pjatë prej druri që të mos i thyhej.
Një ditë, nipi i vogël seç ndreqte diçka me ca copëza druri. Kur i ati e pyeti se çfarë ishte ajo që po bënte, ai i tha:
– “Po bëj ca tase prej druri që kur të plakeni të hani ti dhe mami”.
Qysh nga ajo ditë gjyshi u ul përsëri në tryezë. Askush nuk tha më asnjë fjalë./AlbStroka.com/
Një herë e një kohë ishte një mësues i mençur dhe i vjetër në moshë. Ngaqë ishte lodhur së dëgjuari ankesat e vazhdueshme të nxënësit të vet, një ditë, vendosi ta dërgonte e t’i sillte pak kripë.
Kur u kthye pas, mësuesi i tha të hidhte një grusht në gotë dhe ta pinte.
– “Ç’shije ka?”, e pyeti mësuesi.
– “Të hidhur”, ia ktheu nxënësi.
Pastaj mësuesi i tha që të merrte një grusht tjetër e ta hidhte në liqenin më të afërt. Nxënësi veproi siç i tha ai. Në vazhdim, i tha që të provonte të pinte ujë nga liqeni dhe t’i thoshte se ç’shije kishte.
– “Shije të freskët”, tha nxënësi.
– “Shijen e kripës e ndjeve gjë?”, pyeti mësuesi.
– “Jo”, u përgjigj nxënësi.
Në këtë pikë mësuesi kapi dorën e nxënësit dhe i tha:
– “Dhembja në jetën tonë është si kripa e pastër. Sasia e dhembjes mbetet e njëjtë. Ndërsa sasia e hidhërimit që provojmë varet nga ena në të cilën vendosim dhembjen. Ndaj të vetmen gjë që mund të bësh kur vuan është të zgjerosh ndjesinë e gjërave…
Pusho së qeni gota…
Bëhu liqeni”./AlbStroka.com/
Paulo Coelho
Humbës janë ata që nuk dështojnë…
Humbja na bën të humbasim një betejë apo një luftë. Dështimi nuk na lë të luftojmë.
Humbja vjen kur dështojmë të arrijmë diçka që duam shumë. Dështimi nuk na lë të ëndërrojmë. Shprehja që e karakterizon është: “Mos dëshiro asgjë dhe s’ke për të vuajtur kurrë”.
Humbja mbaron kur hidhemi në një betejë të re. Dështimi nuk ka fund: është zgjedhje jete.
Humbja është për ata që edhe pse kanë frikë e jetojnë jetën me entuziazëm dhe besim.
Humbja është për trimat, vetëm ata e kanë nderin ta humbin dhe gëzimin ta fitojnë.
Nuk jam këtu për t’ju thënë se dështimi është pjesë e jetës: këtë e dimë të gjithë. Vetëm humbësit e dinë se çfarë është Dashuria. Sepse në mbretërinë e dashurisë zhvillojmë betejat tona të para – dhe zakonisht humbim./AlbStroka.com/
Jam këtu për t’ju thënë se ka njerëz që nuk u mundën kurrë. Janë ata që nuk luftuan kurrë.
Aesop
Ishte njëherë një mizë e bezdisshme që i qe ngjitur keq bishtit të një kali. Ishte shumë krenare për veten e saj, një ditë prej ditësh u rrëfeu dy mizave të tjera një prej bëmave të saj.
– “Unë që më shikoni”, u tha. “Kam bërë diçka që asnjë nga ju s’e bën dot”.
Një ditë dy kuaj tërhiqnin një karrocë me njerëz që udhëtonin. Në malore, kuajt u lodhën, ndoshta përtuan dhe ndaluan së ecuri. Unë isha shtrirë në bishtin e njërit kal kur dëgjova karrocierin të kamzhikonte e bërtiste:
– “De, hop, hop”.
Por kuajt s’luajtën vendit. Atëherë, karrocieri u tha pasagjerëve të zbrisnin me qëllim që karroca të ishte më e lehtë”.
“Hop, hop”, bëri përsëri. Por prapë s’ndodhi gjë.
– “Dhe atëherë e dini se çfarë bëra unë?”
– “Çfarë?”, pyetën dy mizat e tjera.
– “Rrëmbeva frerët dhe i tërhoqa me gjithë fuqinë time”.
– “Hop, hop, u bërtita kuajve. “Eja, lëvizni. Dhe pastaj kuajt ecën, po të mos isha unë, kuajt s’do e ngjisnin dot maloren”.
– “Hë pra, si ju duket bëma ime?”
– “Të lumtë, të lumtë”, i thanë dy mizat. “Po si ia dole?”
– “Me forcat e mia. Jam miza më e fortë në botë”.
– “Të lumtë, të lumtë”, i thanë përsëri. “Një bëmë të tillë nuk e bën dot asnjë mizë kali”.
– “Po nuk ju thashë që jam miza më e fortë në botë?”
Mizat e tjera e shihnin dhe rishihnin me adhurim.
Siç e shihni… ishin mendjelehta edhe ato. Kuajt ecën nga zërat e karrocierit dhe jo të mizës.
Po kështu është kur je krenar mendon se mund t’i bësh të gjitha./AlbStroka.com/