GRUAJA NË KËNDVËSHTRIMIN ARISTOTELIAN

Nga Lorena Stroka

Në thellësinë e këndvështrimit të Aristotelit, gruaja është një figurë që mbart në vetvete një lloj misteri, një enigmë që shfaqet në dritën e natyrës dhe të shoqërisë. Ajo, si një hije që shtrin duar mbi dhe, është më pak e dukshme, më pak e fuqishme, por po aq e domosdoshme për të mbajtur ekuilibrin e botës. Për Aristotelin, gruaja është pjesë e një rregulli natyror, një harmoni që përcaktohet nga forca e natyrës, e cila e vendos atë në një pozicion më të pasivizuar, më të varur nga burri, i cili është shfaqja e plotë e llojit njerëzor.

Gruaja, për Aristotelin, është një pasqyrë e natyrës që nuk ka arritur të shpalosë gjithë potencialin e saj racional. Ai e sheh atë si një formë të papërfunduar të burrit, një shprehje të natyrës që, ndonëse e bukur dhe e rëndësishme, është e lidhur me atë që është pasiv, që e ndjek dhe e mbështet atë që është aktiv dhe krijues. Ajo është si një hije e butë që shoqëron diellin e burrit, e cila mund të krijojë, por gjithmonë e mbështetur në dritën e tij.

Megjithatë, edhe në këtë pasivitet, gruaja ka një forcë të pashprehur, një forcë që mbart brenda saj jetën dhe natyrën. Ajo është ajo që ruan rendin e familjes, që krijon dhe ushqen breza të rinj, që mban me dorë thurjen e shoqërisë, pa kërkuar lavdërime apo vëmendje. Në këtë kuptim, gruaja është si toka, e qetë dhe e mbushur me jetë, që ofron gjithçka pa kërkuar asgjë në këmbim.

Aristoteli, ndonëse e sheh gruan si një entitet të dytë, nuk mund të mohojë rëndësinë e saj. Ajo është e domosdoshme për ruajtjen e rendit shoqëror dhe natyror, një mbështetje që ndihmon në krijimin e një harmonie të pafundme, ku çdo pjesë luan rolin e vet. Në këtë kuadër, ai e sheh martesën si një bashkim të natyrshëm, një bashkëpunim mes burrit dhe gruas që do të mundësojë vazhdimin e jetës dhe të rendit.

Por, si çdo mendim i thellë filozofik, edhe ky ka hije dhe dritë. Aristoteli, me këndvështrimin e tij, e vendos gruan në një hapësirë ku ajo është e lidhur me natyrën dhe riprodhimin, duke i dhënë një rol të domosdoshëm, por të kufizuar. Ai nuk e sheh atë si një entitet të plotë, por si një pjesë të natyrës që mund të arrijë vetëm atë që është e caktuar, një formë që do të shfaqet plotësisht vetëm përmes burrit.

Në këtë mënyrë, filozofia e Aristotelit për gruan është një qëndrim që shpalos një vizion të natyrës dhe të shoqërisë, ku çdo gjë ka vendin e vet. Ajo është si një lule që lulëzon në hijen e diellit, si një notë që harmonizohet me melodinë e botës. Gruaja, pavarësisht se është e pasivizuar në shumë aspekte, është e nevojshme për të krijuar ekuilibrin e botës, për të ndihmuar që çdo gjë të rritet dhe të zhvillohet në mënyrë të natyrshme.

Në fund, mendimi i Aristotelit për gruan është një pasqyrë e një kohe dhe një shoqërie të caktuar, ku roli i gruas ishte i kufizuar dhe i përcaktuar nga natyra. Por, si çdo mendim filozofik i thellë, ai ka mbetur një gur themeli për diskutimet që vijuan për rolin e gruas në shoqëri dhe për marrëdhëniet gjinore. Eshte një mendim që na fton të reflektojmë mbi vendin e gruas, jo vetëm në natyrën e botës, por edhe në zemrën e shoqërisë, e cila, pa të, do të ishte e paplotë./AlbStroka.com

© AlbStroka.com